Τρεις σκέψεις με κάποιες συγκεκριμένες αφορμές...

Κυρίες και κύριοι γονείς, αγαπητοί/ές μαθητές/τριές μας,

Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου...

- Το διαδίκτυο, ευρύτερα, και ιδίως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως, για παράδειγμα, το Facebook, το  Messenger ή το Viber, έχουν τεράστιες θετικές δυνατότητες - και γι' αυτό έχουν καταλάβει ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής και της καθημερινότητάς μας -, ωστόσο κρύβουν και πολλούς και μεγάλους κινδύνους. Είναι σαν το μαχαίρι: κόβουν το ψωμί αλλά κόβουν και το χέρι. Αυτό το δεύτερο ενδεχόμενο είναι πιθανότερο να συμβεί εάν χρησιμοποιούνται άκριτα, με επιπολαιότητα και με λανθασμένη προαίρεση από παιδιά και πρώιμους εφήβους που δεν έχουν την εμπειρία, τη γνώση και την κριτική επίγνωση να τα χρησιμοποιήσουν ορθολογικά και με σεβασμό προς τους συνανθρώπους τους και, ιδίως, όταν τα χρησιμοποιούν χωρίς την στενή επίβλεψη των γονέων τους/κηδεμόνων τους και εις άγνοιαν αυτών. Είναι πολύ εύκολο το αθώο αστείο ενός μαθητή να μετατραπεί από τη μια στιγμή στην άλλη σε κακόγουστη και κατακριτέα από κάθε άποψη ενέργεια η οποία μπορεί να προσβάλλει συμμαθητές του και να τους φέρει σε δύσκολη θέση, να τους εκθέσει στα μάτια των υπολοίπων - και να εκτεθεί μαζί τους και ο ενεργών μαθητής -, να προκαλέσει ψηφιακό σχολικό εκφοβισμό και δυσάρεστες περαιτέρω συνέπειες... Τα λέω αυτά τα προηγούμενα επειδή υπέπεσε - πολύ πρόσφατα, αλλά επαναλήφθηκε και παλαιότερα - στην αντίληψη ορισμένων εκπαιδευτικών μας ένα γεγονός το οποίο αν και δεν συνέβη στα "στενά" λειτουργικά πλαίσια του σχολείου μας και εμπίπτει, κατά τη γνώμη μας, κυρίως, στην αρμοδιότητα των γονέων, ωστόσο, οι συνέπειές του μας απασχόλησαν και εντός της σχολικής μας κοινότητας. Αγαπητοί γονείς, σταθείτε στο πλευρό των παιδιών σας όταν χρησιμοποιούν το διαδίκτυο και τις επιμέρους εκφάνσεις του. Αγαπητοί μαθητές και μαθήτριές μας, προσέχετε πώς και για ποιο σκοπό χρησιμοποιείτε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης... Έχουμε πει και έχουμε κάνει τόσα πολλά και στο σχολείο μας για να επισημάνουμε τους τρόπους ορθής χρήσης αυτών των μέσων και τους κινδύνους που περικλείουν - και συνεχίζουμε και θα συνεχίσουμε να κάνουμε - που, μάλλον, μας αδικεί το να ακούμε ισχυρισμούς του τύπου "δεν ήξερα", "δεν γνώριζα" και "παρασύρθηκα"...

- Όταν ταξιδεύουμε με ένα λεωφορείο από το σπίτι μας προς το σχολείο και αντίστροφα, στη θέση που καθόμαστε κάθονται μαζί με το δικό μας πρόσωπο και η οικογένειά μας και ολόκληρο το σχολείο μας... Είμαστε, εκείνη την ώρα, ο εαυτός μας αλλά και ο εκπρόσωπος των γονέων μας, των δασκάλων μας και των συμμαθητών μας, καθώς βρισκόμαστε σε δημόσιο χώρο. Δεν είναι τίμιο να κοροϊδεύουμε κάποιον συμμαθητή συνταξιδιώτη μας για κανέναν απολύτως λόγο, ούτε να τον βρίζουμε, ούτε να τον φτύνουμε, ούτε, καν, να μαλώνουμε μαζί του. Και δεν είναι τίμιο, επίσης, να κάνουμε κακόγουστα αστεία εις βάρος του διπλανού μας. Κι αυτά δεν πρέπει να τα κάνουμε όχι μόνον στο λεωφορείο αλλά παντού και πάντοτε! Και όχι μόνον επειδή εκθέτουμε και το σχολείο μας ή και την οικογένειά μας... Η ευγένεια, η διακριτικότητα, η σοβαρότητα, ο σεβασμός προς τον δημόσιο χώρο που τον μοιραζόμαστε με τόσους άλλους, ο σεβασμός μας προς τον εαυτό μας, προς τον διπλανό μας, προς το σχολείο μας και προς τους γονείς μας, είναι στοιχεία που μας τιμούν και μας καταξιώνουν. Τα αντίθετα, μας εκθέτουν όλους!

- Σε ένα σχολείο, όποιο κι αν είναι αυτό, ο υπέρμετρος εγωισμός και ο ατομικισμός δεν είναι καλοί σύμβουλοι ούτε βολικοί συνεργάτες. Το ίδιο και η κακώς εννοούμενη "μαγκιά"! Στο σχολείο - και όχι μόνον -, οι πιο χρήσιμοι συνεργάτες μας είναι και πρέπει να είναι η ευαισθησία μας, η κατανόηση προς το πρόβλημα του διπλανού μας, η συμπαράστασή μας προς εκείνον που δυσκολεύεται σε οτιδήποτε, η υπομονή μας προς εκείνα που μας ενοχλούν και η επιμονή μας να τα διορθώνουμε αυτά όχι με άγαρμπο τρόπο αλλά με προσεκτικές ενέργειες και αποφάσεις, η ευελιξία μας να προσαρμοζόμαστε κατά τρόπο λειτουργικό στα τεκταινόμενα γύρω μας, η ομαδικότητα και το συνεργατικό πνεύμα μας, ο σεβασμός μας προς τη διαφορετικότητα, η σκέψη μας ότι σ' αυτό τον κόσμο δεν είμαστε μόνον εμείς ούτε μόνον εμείς έχουμε πάντα δίκιο, η αποφασιστικότητά μας να κάνουμε το σωστό και να βελτιωνόμαστε συνεχώς και να βοηθούμε και τους άλλους να αντιλαμβάνονται ποιο είναι αυτό το σωστό και να μας μιμούνται. Και, επίσης, η τάση μας προς την έρευνα του εαυτού μας πρώτα και των δικών μας ευθυνών, πριν από την όποια επίρριψη ευθυνών προς οποιονδήποτε άλλον. Κι όλα αυτά και άλλα παρόμοια, τόσο μέσα στις τάξεις μας, όσο και στα διαλείμματα. Η αρμονική συμβίωση απαιτεί κόπο και το σωστό τρόπο. Η ανώφελη σύγκρουση είναι εύκολη, αλλά αδιέξοδη, δεν μας τιμά και κάνει τη ζωή μας δυσκολότερη. Ας προσπαθούμε καθημερινά προς αυτή την κατεύθυνση...

Ελπίζοντας στην κατανόησή σας...

Ο Δ/ντής του 3ου Δ.Σ. Προσοτσάνης

Τσορτανίδης Χαράλαμπος

• Προηγούμενο
• Επόμενο